کار وکارگر
فرزاد وثوقی – روزنامه نگار
تنهاتعریفی که میتوانیم به اختصاراز نام کارگر داشته باشیم ،استثمار شده است.هنوز هستند بی شمار کارگرانی که درعین فقر باید چک سفید امضابه نظام سرمایه بدهند ونظام سرمایه آنان را از حداقلهای معیشتی برخوردار کند . درواقع دست بوس نگهداشتن کارگران نوعی سیاست مطیع سازی است تا بتوان درمواقع لزوم از این خیل عظیم جمعیتی بهره لازم را برد.
کارگران به لحاظ اقتصادی واعتقادی هرسال درزمان تعیین نرخ دستمزد یک دهه یه عقب کشانده میشوند چراکه بازی با اقتصاد ومعیشت آنان بازی با اعتماد واعتقاد آنان است. این اصلی ترین سرمایههای تولید که باید ضمن کار ، ایده پردازی وکیفیت تولید را افزایش دهند اما درقعر چاه نگهداشته میشوند. سابقه برگزاری روز جهانی کارگر به 134 سال قبل یعنی سال 1886 میلادی باز میگردد زمانی که کارگران خواستار تعدیل ساعات کار از 10 ساعت به 8 ساعت بودند اما سفیر گلوله حلقوم آنان را پاره کرد و ضمن درگیری شدید با پلیس شیگاگو با برجای گذاشتن صدها کشته وزخمیو 5 اعدامیصفحه یادبودی در روز یکم ماه میدر تاریخ برای خود گشودند. حالا یکم ماه مییاد روز به خودن کشیده شدند کارگرانی است که ما درانحراف تاریخ این روز را جشن میگیریم وکارگر نمونه از صف خیل عظیم بیکاران معرفی میکنیم .
دو حزبکمونیست و سوسیالیست و اتحادیههای کارگری از آن تاریخ در بسیاری از کشورهای جهان این روز را با برگزاری تظاهرات و راهپیمائیهای خیابانی برگزار میکنندویا میکردند. هرچند به دلیل عدم تحقق خواستههای کارگران وسایر دلایل سیاسی امنیتی ،صلاح دراین دانسته شد تا موضوع برگزاری راهپیمایی به تدریج کنسل ودرطول زمان کنسل باقی بماند تا به باد فراموشی سپرده شو.
تشکلهای بسیاری درطول تاریخ استثمارشده کارگران بوجود آمده اند ،رهبران بی شماری از صف کارگران بیرون آمدند که هرچند صدای بلندی داشتند اما در محلول تطمیع حل شدند وتشکلها خاصیت خود را از دست دادند ،چراکه اگر قرار بود این تشکلها بصورت واقعی مجوز فعالیت بگیرند و خواستههای کارگران را دنبال وبه نتیجه برسانند ، اصولا مجوز نمیگرفتند لذا مجوز گرفتند تا درعین پیگیری صوری خواستههای کارگری اما در محلول تطمیع حل شوند و به عناصر آلت دست نظام سرمایه تغییر ماهیت بدهند.امروز اگرشاهد اطاله دادرسی در خواستههای کارگری هستیم ، محصول همان عنصر تطمیع است درغیر این صورت کدام پرونده را سراغ دارید که 134 سال حق خواهی کند وبه جایی نرسد.
امروز ودراین مقاله نه روی سخن مان با نظام سرمایه که با تشکلهای بی خاصیت کارگری است. آقا وخانم عضو اصلی تشکل آیا تا کنون گزارشی از کار کرد خود به کارگران داده اید یا از بی سوادی وبی اطلاعی آنان نسبت به مواد قانونی سوء استفاده کردید و بنام نماینده ورییس صنف وتشکل بودن ،صاحب اتاق ومنشی شده اید ؟
چگونه میتوان 134 سال خواستههای کارگران را روی زمین نگهداشت واستفاده برد. آیا کارگران اطلاع دارند آنچه به امید اصلاحش نشسته اند بالغ بر یک قرن سابقه انتظار دارد . آیا میدانند نمایندگان در قوه مقننه هیچگاه موضوع قانون اصلاح قراردادهای کارگری را درصحن علنی مجلس مطرح نکردند ،به این دلیل که شاید بار مالی ،امینیتی واجتماعی داشته باشد . حق السکوت بگیران در کسوت نماینده هیچگاه قادر به انجام کارهای بزرگ ودرجهت رفاه حال مردم وکارگران نبوده ونیستند.
نقطه سر خط – اگر تاریخ را ورق بزنیم وبه آسیب شناسی موضوع بپردازیم تنها کافی است به سالهای 1396 و97 باز گردیم. تاریخهایی که درآن نمایندگان مجلس در کمیسیون اجتماعی چندروز یا چند ساعت وقت گذاشتند تا در مورد اصلاح قانون کار پس از گذشت 30 سال سخنرانی کنند. خروجی این تلاش چند ساعته ودهان پر کن متهم کردن دولت ومجلس به نداشتن شهامت برای اصلاح قانون کار است. از دل این سخنرانیها همان داستان هر ساله بیرون میآید وتکرار میشود وبازهم تکرار خواهد شد که 90 درصد کارگران دارای قرار داد موقت هستندوخیل عظیمیشاید نزدیک به 53 درصد فاقد بیمه میباشند. گناه این بی عدالتی بطور مستقیم به قانون کشور باز میگردد که اصلاح نمیشود ویا کسانی برای اصلاح آن گام برنمیدارند چراکه نظام سرمایه چنین اجازهای صادر نکرده است . باعث تاسف بوده وهست که دو قوه مقننه ومجریه درحالیکه نظارت قوه قضاییه را نیزبه همراه دارند این چنین سکوت اختیار کرده اند و شاهد تضییع حقوق یک قشر مظلوم هستند. حالا همچنان انتظار وسیاستهای رایج درآن ادامه دارد. خود پروسه انتظار برای بهبود اوضاع ،برای بعضیها نوعی تولید ثروت است . بعضی کسان این مدت را کشدار میکنندویا دربرنامههای خود همین عنصر بی نظمیدر پوشش نظم را خواستارند چراکه در بی نظمیدر عنصر ظاهری نظم ،قادر به دستیابی به خواستههای خود میباشند.
#نقش کارگران واعتصابات کارگری در پیروزی انقلاب اسلامیایران
#شوراهای کارگری خالق خانه کارگر
#سعی درعدم تعقیب منافع کارگری